طرح درد

 

چند شب پیش نشسته بودیم به سخن ،  و بهروز می گفت و می گریست ،از بی شماره

شهیدانی که درآغوشش جان سپردندو...

                                     توخود حدیث مفصل بخوان ازین مجمل...

 

 

                                                                   با بهروز قزلباش

 

از جهان باستان

 

تا همین دقیقه ی شدید

 

ماه ملتهب

              

                 درد می کشید .

 

 

کهکشان من!

 

چندمین ستاره بود

 

آن که روی دست های زخمی تو

                                  

                                           جان سپرد؟

 

 

در نگاه خسته ات ،

 

 -گرد سالیان-

 

طرح درد بالهای شادمانه ی کبوتری ست .

 

... 

 

باز هم بتاز

 

باز هم قلم بزن عزیز من

 

این هوا ،

 

           هوای شام دیگری ست .

 

 

..............................................

عزیزم "فاطمه صداقتی نیا "شعری سروده ودر بخش نظرات وبلاگ برای من نوشته است .این شعر را با پاسخی از خودم  در این جا می آورم

 

 

 

 دلم گرفت..دلم خیلی گرفت...

...

این شعر به تمام...

نمی دونم...

فقط تقدیمش می کنم به سودابه امینی:


شبیه چشمهای تو

 

ستاره ها

 

زیرآسمان شب گم می شوند

 

دستت را برندار

 

تا همه دستشان رو نشده

 

حالا هر کداممان

 

گوشه ای خودش را زنده به گورمی کند

 

بشمار

1.

 

 

2..

 

3...

 

 

ثانیه ها سرخ می شوند

 

روی ساعت دیواری

 

ذهن اتاق

 

پر می شود از تکه های پراکنده ات

 

مرگ بالای جنازه ایستاده ...

 

کربلا توی کوچه اتفاق می افتد و

 

تمام محاسن خیابان سفید می شود

 

ساعت به لکنت افتاده

 

روی تکه ای از لبهایت

 

ما پشت دیوارها گم می شویم و

 

ترکش ها از کنارمان رد می شوند..

 

سالهاست

 

گذشته ها گذشته

 

خیابانهای سیاه

 

ثانیه ها را به جلو هل می دهند

 

عصا به دست

 

توی خودمان غرق شده ایم

 

حالا

 

دستت را بردار و

 

 

چشمهایمان را پس بده...

---

سودابه امینی

در پاسخ به شعر فاطمه صداقتی نیا:

از قبیل مرگ

 

از قبیله ی غروب

 

یک نفر

 

سر رسیدو /

 

فصل بالهای نازک پرنده ی مرا

                                    تباه کرد.

 

دامن من و تو را گرفت

 

آتشی که آن فرشته ی سیاه

                                  

                                      رو به راه کرد .

 

............................................................

شعر بهروز قزلباش را در پاسخ به این دوشعر در ادامه مطلب بخوانید

 

 

 

ادامه نوشته

نذر

 

                                              برای بهروز قزلباش

 

آسمان

 

پر از

 

ترانه های توست

 

بال های من

 

                    نذر آن قفس

              

                                     که تار و پودش از 

                                       

                                                          عاشقانه های توست

 

 

 

 

بهانه

 

 

گفته بودم این غزل

 

آخرین

 

شعر عاشقانه ی من است

 

 

آمدی ودفترم

 

پر  از بهانه ی سرودن است

 

 

 

تا دمشق عشق

 

 

                                                                            تقدیم به غزال سرمست

  ۱)                                                                           

هر سحر

کبوتران

گرد بستر تو

در نماز حاجت اند .

شامگاه

روی دامن تو ،ماه

نقش نقره می زند .

یک ستاره مادر است

 و  یک ستاره هم پدر

سرمه ی شب است

واین ستاره ها قیامت اند .

 

تا دمشق عشق ،

بر کجاوه می روی .

 

ای غزال مست !

هر چه می دوم

چرا نمی رسم به تو؟

دردواره ی منی

حسرت هماره ی منی

 

 

۲

بی تو ای غزال نازنین

این شکوفه ها

غزل نمی شوند

مختصر کنم

اشکهای ناتمام را .

 

شام را

تا سحر دویده ام ،

از سپید بسترت

شعر عاشقانه ای

ترانه ای،

ـ دخترانه ای ـ

برای ماه

چیده ام .

 

عصمت تورا ولی

چگونه می توان سرود

 

بال های روشن  کبوتران ،

 بیکرانه های  آسمان

ادامه ی تو اند .

 

 

ای غزال مست !

در درنگ شاعرانه ام

شرح حیرتی

قیمت قیامتی .

 

۳)

شعرهای  گرم خویش را

گاه گاه

گریه می کنم

از پگاه تا پگاه

گریه می کنم .

از همان غروب سرخ

در دمشق عشق

مثل یک فرشته ی سپید

در سیاهه ی شبم

                           دویده ای

مثل اشک

روی لحظه های غربت و قیامتم 

                                               چکیده ای 

نازنین بگو

                       چگونه از غم تو بگذرم

 

من که تکه های  سرد سرب ،

                                   مانده در پرم  .

 

 

شعر شماره 25از دفتر فصل کبوتر و آهو

 

در این دنیای وانفسا که هیچ کس دلش برای من تنگ نمی شود امروز یکی زنگ زد و گفت دلم برات تنگ شده .بعد از حال واحوال ازم خواست اگه شرایط مناسبی دارم شعری بخونم .که متاسفانه نشد .این شعر را به خاطر او (مژده ی پاک سرشت )در این جا می آورم . ا ین شعر قطعه ای از کتاب در دست چاپ طعم بهشت است که به فرزندانم تقدیم شده :

 

از جهان باستان می آیم

و تکه هایی از اساطیر را

با خود به خانه می آورم

ـ جای بالهایم درد می کند ـ

این را می خواهم با تو بگویم دخترم

می بینمت

نشسته در اتاق

میان بریده های روزنامه

با تصویر پرنده ای در دست

که همین دقایق پیش

بالهایش را

قیچی زدی

 

 

یک نگاه واپسین

 

 

مثل یک فریاد،پنهان مانده ام درزیرخاک

سال هاآوازوحشت خوانده ام درزیرخاک

آسمان دیوانگی های دلم رابرنتافت

بال های ناگریزافشانده ام درزیرخاک

تانپنداری که پیدارفته ام درکام مرگ

ردپای خویش راپوشانده ام درزیرخاک

بازخاکسترنشین شددرشب سردزمین

آتش سردی که من گیرانده ام درزیرخاک

یک هیاهوبرنمی خیزم ازین چشم کبود

باسکوتی ژرف تنهامانده ام درزیرخاک

افعی پیچان چه میخواهدازاین حلقه جنون؟

بارهامن مارهارقصانده ام درزیرخاک

زین سبوی کهنه تامشتی غبارسرخ ماند

جان کولی زادراطوفانده ام درزیرخاک

پوست میریزد مدامم روح ومن دیوانه وار

استخوان مرگ راترکانده ام درزیر خاک

"یک نگاه واپسین ای شوق برگردان مرا"*

چشم غربت بارهاچرخانده ام درزیرخاک

بازاگرآب حیاتی ریزدم برخاک خضر

خواهدم دیدن  ورق گردانده ام درزیر خاک

 

..........................................................

* بیدل دهلوی

 

ماهستان

 

نشانی تازه  و شعری از  بهروز قزلباش

http://mahestan1.blogfa.com 

 

 

براي چشم توخواندن...،ترانه لازم نيست

براي چشم تو گريه...، بهانه لازم نيست

 

تواصل عشق زلالي براي آبي تو

كجاست چشمه و باران،نشانه لازم نيست

 

تو شعر مطلق عشقي كه در تبسم تو

بجز زلالي دل، عاشقانه لازم نيست

 

تو انتها كه نداري لبت پر از درياست

براي با تو رسيدن كرانه لازم نيست

 

شكفتن از لبت آغاز مي شود ای  گل

براي با تو شكفتن جوانه لازم نيست

 

سرود مشرق مهري نياز زهره كجاست

براي خواندن چشمت چغانه لازم نيست

 

سحر نياز دلم را به گريه مي گفتم

اجابت از تو نباشد ، شبانه لازم نيست

 

سپرده ام دل خود را به سمت روي شما

تبسم از تو نباشد ترانه لازم نيست

 

مگر به مشرق رويت اميد رفته ما

بر آيد از ره شوقت ، بهانه لازم نيست

 

جهان مدار گذر بود ، گذشته ام از آن

اگر اميد نباشد كه خانه لازم نيست

 

موقت است تماشا يت از ازل با من

نه عمر نوح و دل جاودانه، لازم نيست

 

 

 

...

 

 

...

از گوشه ی بامی که پریدیم،

                                  پریدیم